उपचारकेंद्रात दाखल झाल्यावर लगेच सर्वजण सत्याचा स्वीकार करीत नाहीत. व्यसनी माणसाचा इगो फार चिवट असतो. काहीजण मनातून आधीच घरच्यांवर त्यांनी येथे दाखल केले म्हणून नाराज असतात. त्यांचा अहंकार त्यांना वस्तुस्थिती स्वीकारु देत नाही. ही माणसे एकतर उपचारांमध्ये भागच घेत नाहीत. किंवा भाग घेतल्यासारखे करतात पण त्यांचे मन त्यात नसते. अशांना अर्थातच उपचारांचा फारसा उपयोग होत नाही. काहीजण मुक्तांगणमध्ये जी कामे सांगितली जातात ती करण्यास नकार देतात. तर काही सुरुवातीला जेवणच घेण्याचे नाकारतात. आपला राग दाखवण्याच्या नाना तर्‍हा उपचारकेंद्रामध्ये व्यसनी मंडळी दाखवतात.
काहींना येथे राहायचंच नसतं. ते घरी जाण्याचा घोशा लावतात. यांपैकी बहुतेक जण पहिल्या आठवड्यात नरम पडतात. याचे कारण व्यसनाचे भयंकर परिणाम समोर दिसत असतात. काहीजण मात्र आपल्याला व्यसन आहे आणि आपल्याला मदतीची गरज आहे याचा लगेच स्वीकार करु शकत नाहीत. अनेकदा पुढे अशा मंडळींचे शेयरींग ऐकले आहे. त्यात एकच कॉमन गोष्ट असते. ती म्हणजे सरेंडर झालो नाही, स्वतःच्या मनाने उपचारकेंद्रामधून बाहेर पडलो आणि जबरदस्त रिलॅप्स झाली. यामुळेच क्वचित काहीजण एकापेक्षा जास्त वेळ मुक्तांगणची वारी करतात. कारण त्यांनी आपल्याला व्यसनाचा आजार आहे हे मनापासून स्वीकारलेले नसते.
आपला
अतुल ठाकुर
