नमस्कार,
मला एकदा व्यसनमुक्तीपथावर वाटचाल करणार्‍या समुपदेशकाने सांगितलं होतं की त्यांना पहिल्या घोटानंतर लगेच व्यसन लागलं नव्हतं. पण ग्लासामध्ये फेसाळणारा तो सोनेरी द्रव मात्र लक्षात राहिला होता. कळत नकळत त्याचं आकर्षण निर्माण झालं होतं. हे आकर्षण इतकं अनावर असतं की अनेक माणसे अगदी सुरुवातीपासून व्यसन करताना खोटे बोलण्याचा आश्रय घेऊ लागतात. आपल्या प्रेमाच्या माणसांशी व्यसन करण्यासाठी खोटे बोलण्याची इच्छा व्हावी यासारखी दु:खाची दुसरी गोष्ट नाही. पण व्यसनातल्या सुखाचं माणसाला जास्त आकर्षण वाटत असतं.
व्यसनाची एक सामाजिक बाजुही आहे. बहुतेक वेळा व्यसन हे गटातून सुरु होतं. मग तो मित्रमंडळींचा गट असेल, कामावरचे सहकारी असतील, पार्टी असेल. पण सर्वसाधारणपणे माणुस एकट्याने चला आज दारु पिऊन बघुयात असं म्हणून बारमध्ये शिरत नाही. या ग्रूप्समध्ये बसून एकदा प्यायला सुरुवात केली की यातला व्यसनी कोण होणार हे लगेच सांगता येत नाही. त्यातले काहीजण मर्यादेत पित राहतात आणि काहींना व्यसन लागते.
समाजात व्यसनापासून तुम्हाला दूर ठेवण्यासाठी झटणारी अशी मंडळी कमी असतात ही एक आणखी दुर्दैवाची गोष्ट आहे. पण एकदा व्यसन लागलं की त्याची पूर्तता करण्यासाठी तुम्हाला मदत करणारे तथाकथित मित्र जास्त आढळतात. याला एक आर्थिक बाजू आहे. जूगाराचे व्यसन असलेल्याला कर्ज देणारी मंडळी भेटतात. आणि तो त्या चक्रात अडकत जातो.
तुम्हाला व्यसनाकडे ढकलणार्‍या अनेक गोष्टी असतात. त्यांची चर्चा आपण पुढे करुच. तोपर्यंत फक्त आजचा दिवस आपल्याला व्यसनमुक्त राहायचं आहे हे लक्षात ठेवा.
अतुल ठाकुर
